Jerzy Chojnacki ps. „Chojna” (ur. 20 grudnia 1909, zm. 26 maja 1988 w Warszawie), polski rzeźbiarz, fotoreporter i malarz. Uczestnik powstania warszawskiego i autor dokumentacji fotograficznej z okresu walk.
Studiował rzeźbiarstwo w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem (1923-1928), w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie (1928-1933) i na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1933-1939).
W Powstaniu Grupa "Północ" - zgrupowanie "Róg", działał jako fotoreporter na podstawie zezwolenia dowódcy IV Rejonu I Obwodu Warszawa Śródmieście płk Stanisława Steczkowskiego „Zagończyka”. Wykonywał fotografie na terenie Starego Miasta – na ulicy Piwnej, Podwalu, Miodowej, Długiej.
Chojnacki fotografował Powstanie własną lustrzanką na materiale otrzymanym w sztabie dowódcy rejonu oraz zgromadzonym samodzielnie przed Godziną „W”. Wybór tematów narzucony został przez zwierzchników i prawdopodobnie z tego powodu jego zdjęcia stanowią najdokładniejszą znaną fotograficzną dokumentację staromiejskich barykad, przekopów i umocnień. Negatywy przekazane wedle polecenia władz wojskowych do laboratorium w Śródmieściu w celu wykonania odbitek, zaginęły. Zachowały się jedynie te, które przed ewakuacją ze Starego Miasta zakopał w podwórzu domu przy ulicy Freta 40 – 15 filmów z 50 naświetlonych, w formacie 6 x 9cm.
Kolekcja zdjęć Jerzego Chojnackiego "Chojny" jest obecnie w zbiorach Fototeki Muzeum Powstania Warszawskiego.


Rejon Starego Miasta. Powstaniec przy zdobycznym samochodzie.
Po upadku Powstania ewakuował się razem z ludnością cywilną. Przez obóz przejściowy w Pruszkowie przetransportowany został do obozu koncentracyjnego w Gross-Rosen, a następnie Mauthausen-Gusen. Stamtąd został wysłany na roboty przymusowe do Wiednia.
W 1945 powrócił do Warszawy. Przez lata był związany z Saską Kępą. Po wojnie był aktywny jako rzeźbiarz i popularyzator sztuki. Brał udział w rekonstrukcji warszawskich pomników Adama Mickiewicza i Mikołaja Kopernika przy Trakcie Królewskim. Uczestniczył w wielu wystawach. Był laureatem licznych nagród i odznaczeń za osiągnięcia artystyczne. Najbardziej znaną jego pracą jest pomnik Syrenki wykonany w 1973 r., obecnie pomnik znajduje się przed budynkiem Urzędu Dzielnicy Praga Południe m.st. Warszawy przy ul. Grochowskiej. Pod koniec swojego życia Jerzy Chojnacki zajął się także twórczością malarską.


Pomnik Syrenki

Źródła i szczegóły
Żródło 1
Żródło 2

Anna Fiszer (ur. 3 czerwca 1909 w Łomży, zm. 24 listopada 2002 w Gdańsku), malarka, graficzka, pedagog, żołnierz Armii Krajowej.
. W latach 1927–1931 kształciła się w Wyższej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie u Tadeusza Noskowskiego i Zofii Butrymowicz, a w okresie 1936–1939 studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u Karola Tichego.
Podczas II wojny światowej łączniczka Armii Krajowej, uczestniczyła w Powstaniu Warszawskim.
Po wojnie mieszkała w Katowicach, pracowała jako instruktor wychowania artystycznego w Kuratorium Oświaty; nauczycielka rysunku i malarstwa w Instytucie Robót Ręcznych w Bielsku. Od roku 1947 współpracowała z Instytutem Wzornictwa Przemysłowego; z Wandą Telakowską tworzyła doświadczalną pracownię malarstwa na jedwabiu w Państwowych Zakładach Jedwabiu Naturalnego w Milanówku.
Od roku 1950 w Gdańsku; rozpoczęła pracę w kierowanej przez Władysława Lama Katedrze Malarstwa, Rysunku i Rzeźby Politechniki Gdańskiej. W 1966 roku uzyskała habilitację, docenturę, została kierownikiem Katedry. W końcu lat 40. XX wieku w fabryce w Milanówku eksperymentowała w zakresie ręcznego druku na tkaninach ubraniowych z jedwabiu naturalnego, niekiedy w połączeniu z batikiem i malarstwem; wykonywała druki na materiale dla instytucji publicznych (np. Pałacu Młodzieży w Katowicach, wówczas Stalinogrodzie), prezentowane m.in. na I Ogólnopolskiej Wystawie Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej w roku 1952.
W połowie lat 50. XX wieku (socrealizm) inspirowała się naturą i sztuką ludową; na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki prezentowała także malarstwo i rysunek.
Jest autorką mozaiki stworzonej w latach 50. XX wieku z płytek ceramicznych i odpadów, która zdobiła ścianę dawnego kina Neptun.


Mozaika
W latach 60 XX wieku w cyklach obrazów sztalugowych i tkanin zachodził proces stopniowego abstrahowania elementów natury w stronę kompozycji geometrycznych, w których jednak zachowany został ślad realnej inspiracji (jodełkowy lub promienisty wzór) oraz indywidualnej, „ręcznej” pracy (przesunięcia linii, nakładanie motywów, światłocieniowe efekty nierównego odcisku pigmentu).
Jej prace znajdują się w zbiorach muzeów narodowych w Warszawie, Gdańsku i Poznaniu, w Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, a także w wielu kolekcjach w Brukseli i Paryżu. Jej ostatnią realizacją jest monumentalna kurtyna w teatrze pod Paryżem.
Źródła i szczegóły
Żródło 1
Żródło 2
Żródło 3
Żródło 4

Zdzisław Jaworski ps. „Słoń”, (ur. w 1906 r. w Warszawie, zm. 28 sierpnia 1944 r.), artysta rzeźbiarz, żołnierz Armii Krajowej.
Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
W grudniu 1939 r. został członkiem formującej się jednostki wojskowej w ramach POZ, później AK; został żołnierzem 2 kompanii „Supraśl” w Batalionie im. W. Łukasińskiego, zaprzysiężony przez dowódcę kompanii por. Jerzego Kędzierskiego.
W 1943 r. ukończył szkołę podchorążych ze stopniem kaprala podchorążego. W końcu 1943 r. brał udział w przygotowaniu tajnych lokali (wytwórnie i składy broni); przez pewien czas był „maską” dla tajnej wytwórni granatów ręcznych „filipinek” przy pl. Bankowym.
W dniu wybuchu Powstania stawił się na punkcie zbornym kompanii przy ul. Bugaj 13; jako dowódca drużyny. Brał niezwykle czynny udział w walkach na Starym Mieście, m.in. w zdobyciu XII Komisariatu Policji przy ul. Daniłowiczowskiej, a od 8.08.1944 r. w walkach na odcinku reduta Ratusz.
28 sierpnia 944 r. poległ na terenie Pałacu Blanca.
Źródła i szczegóły
Benedykt Ziółowski, Batalion Armii Krajowej “Łukasiński

Lucjan Kintopf ps. "Paweł", "Jan", "Brona" (ur. 12 marca 1898, zm. 11 grudnia 1979 w Łodzi), syn Emila i Pauliny.
W latach 1915-1917 uczęszczał do Klas Rzemieślniczo-Przemysłowych Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie. W latach 1917-1918 uczeń Szkoły Sztuk Zdobniczych przy Muzeum Rzemiosła i Sztuki Stosowanej.
W 1918 roku wstąpił ochotniczo do Legii Akademickiej. Od 9.11.1918 (strzelec) do 5.12.1920 (sierżant) służył w 36. Pułku Piechoty. Brał udział w obronie Lwowa - ranny w brzuch. Otrzymał Odznakę Honorową “Orlęta” (19.03.1919 - L.14547).
W maju 1924 uzyskał dyplom nauczyciela rysunku po skończeniu Państwowych Kursów Pedagogicznych dla Nauczycieli Rysunku w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Następnie studiował w Szkole Sztuk Pięknych, później w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1932 roku.
Szkołę Podchorążych Rezerwy w Zambrowie ukończył 31.08.1932. Mianowany podporucznikiem rezerwy 1.09.1932.
W latach 1922-1929 pracował jako nauczyciel rysunku w Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie. Był jednym z założycieli Spółdzielni Artystów ”LAD”, której był dyrektorem w latach 1927-1932 oraz 1936-1937. W latach 1934-1938 był samodzielnym wykładowcą tkactwa zakardowskiego w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. 1.09.1938 został mianowany dyrektorem Instytutu Sztuk Plastycznych w Poznaniu.
Awansowany do stopnia porucznika rezerwy 19.03.1939. Ćwiczenia w rezerwie odbywał w 44. Pułku Strzelców Kresowych. W 1939 roku w rezerwowej kadrze oficerskiej DOK VII w Poznaniu.
W konspiracji od 4.09.1942 - Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział V (Dowodzenie i Łączność) - Wydział odbioru zrzutów V-S ("Syrena", "Import", "MII-Grad") - dowódca patroli ewakuacyjnych, Kierownik Ewakuacji Materiałowej.
Szlak bojowy w Powstaniu Warszawskim: Stare Miasto - kanały - Śródmieście - kanały - Mokotów
Po Powstaniu w niewoli niemieckiej - jeniec Stalagu X B Sandbostel, następnie w Oflagu X C Lübeck.
W kwietniu 1946 roku powrócił do Polski. Osiedlił się w Poznaniu, gdzie przebywała jego żona z synem, którzy wrócili z wysiedlenia w Kieleckie po Powstaniu Warszawskim. W 1946 roku objął funkcję profesora na Wydziale Rzeźby i Sztuki Wnętrza, jako kierownik Zakładu Tkactwa w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu.
Na skutek reorganizacji szkolnictwa artystycznego w 1950 roku, po likwidacji tkactwa w Poznaniu, rozpoczął pracę w PWSSP w Łodzi, jako profesor na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego w Zakładzie Tkactwa. Po reorganizacji PWSSP która pozbawiła go samodzielnego stanowiska, w 1955 powrócił do rodziny do Poznania. Od tego czasu zajmował się pracą twórczą bez stałego miejsca zatrudnienia.
Odznaczenia

• Krzyż Walecznych (11.11.1943 - rozkaz Dowódcy AK nr 112/BP),
• Krzyż Virtuti Militari V klasy (24.09.1944 - rozkaz Dowódcy AK nr 458),
• Złoty Krzyż Zasługi (1957),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1979).

Żródło i szczegóły
Żródło 1

Róża Elżbieta Marczewska ps. “Lula”. (ur. 21 lutego 1910 roku w Baku zm. 26 kwietnia 1944 r.)
W 1928 roku zdała maturę i rozpoczęła studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Związana z grupą artystyczną „Bractwo Św. Łukasza”.
W konspiracji od jesieni 1939 roku w Służbie Zwycięstwu Polsce-Związek Walki Zbrojnej-Armii Krajowej (SZP–ZWZ–AK). Współorganizatorka łączności i główna łączniczka Komórki Łączności Zagranicznej „Zagroda”, Oddziału V Komendy Głównej Armii Krajowej. W połowie 1940 roku na zlecenie swojej kierowniczki Emilii Malessy, pseudonim “Marcysia”, zorganizowała trasę kurierską przez Szwecję na Zachód. Nawiązała i utrzymywała kontakt z inżynierem Aleksandrem Brzuzkiem (dyrektorem handlowym szwedzkiego koncernu elektroenergetycznego i transportowego ASEA). Na skutek dekonspiracji Brzuzek został aresztowany i stracony (zgilotynowany) w Berlinie. Aresztowano też ojca Marczewskiej, która pod konspiracyjnym nazwiskiem Anna Garczyńska nadal pełniła funkcję łączniczki (w jej mieszkaniu działała radiostacja).
Aresztowana 6 marca 1944 roku przy ul. Długiej (rozpracowana przez konfidenta Gestapo Antoniego Mazurkiewicza, pseudonim “Jarach”). Od 7 marca 1944 roku więziona na Pawiaku i torturowana w siedzibie Gestapo w alei Szucha. Zdążyła zawiadomić kto jest zdrajcą i nie rozszyfrowana przez Gestapo została rozstrzelana 26 kwietnia 1944 roku jako Anna Garczyńska.
Odznaczenia:

• Order Wojenny Virtuti Militari V Klasy (nr 13885) - pośmiertnie
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami

Źródła i szczegóły
Żródło 1

Mając rok zachorował na szkarlatynę, która stała się przyczyną nieuleczalnego kalectwa - głuchoty. Wychowywał się w Warszawie, gdzie uczęszczał do Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych oraz równolegle na wieczorowe kursy malarstwa i sztuki stosowanej, organizowane przez Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej.
W 1929 r., po ukończeniu Instytutu, rozpoczął naukę w Szkole Rysunków i Malarstwa im. K. Krzyżanowskiego, skąd w 1930 r. przeniósł się do Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i malarstwa. Jednocześnie rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, którą ukończył w 1939 r. otrzymując dyplom.
We wrześniu 1839 r. służył w straży obrony przeciwlotniczej w Warszawie w drużynie głuchoniemych, biorąc również czynny udział w Powstaniu Warszawskim.
Z chwilą wybuchu Powstania Warszawskiego stał się jego czynnym uczestnikiem. Zasilił jedyny w Powstaniu oddział żołnierzy głuchoniemych. Starszy strzelec Henryk Osten Ostachiewicz przybrał pseudonim powstańczy "Zoryś" - II pluton 3 kompania "Reda" bat. mjr. "Miłosza" II zgrupowanie płk. "Sławbora" Warszawa Śród. Płd. Walczył w rejonie Placu Trzech Krzyży i ul. Książęcej. Między innymi brał udział w ataku na gmach Gimnazjum im. Królowej Jadwigi w dniach 3 - 4 sierpnia a także w walkach o gmach YMCA w dniu 2 września 1944 r. Odznaczony Krzyżem Armii Krajowej (nr 6757 - Londyn, 3.11.1969 r.) oraz pośmiertnie Warszawskim Krzyżem Powstańczym (nr 18-85-34K - Warszawa, 29.05.1985 r.).
Podczas Powstania i tuż po jego upadku stworzył cykl niezmiernie dynamicznych i bardzo autentycznych prac malarskich, dokumentujących walki i bohaterów powstańczego zrywu, ruiny bestialsko zniszczonego miasta.

Epizod z Powstania Warszawskiego - tempera, 36 x 28 cm - 1944


Na barykadzie - Powstanie Warszawskie - olej, płótno, 60 x 80 cm – 1944


Scena z Powstania Warszawskiego - atak na Pastę
Po zakończeniu wojny osiadł z żoną Zofią (z d. Szyszko) i córką Anną w Szczecinie, gdzie żył i tworzył do śmierci.
W pracy artystycznej specjalizował się w zakresie malarstwa sztalugowego i grafiki użytkowej - wspaniałe, ciepłe pejzaże i scenki rodzajowe, najczęściej malowane z natury oraz wysmakowane portrety. Równolegle wykonywał wiele prac z zakresu sztuki użytkowej i wystroju obiektów publicznych.
Wygrał konkurs na najlepszy plakat upamiętniający święto (Bruksela 1958) ogłoszony przez Światową Federację Głuchych. Plakat przedstawiał twarz z przekreślonym uchem.

Henryk Osten-OSTACHIEWICZ – film Źródła i szczegóły
Żródło 1
Żródło 2

15 Halina Laura Siemieńska de Siemienice h. Leszczyc "Zygmunt" (ur. 30 czerwca 1913 r., zm. 3 sierpnia 1944 r.), córka Józefa Siemieńskiego, dyrektora Archiwum Głównego w Warszawie, który zginął w obozie koncentracyjnym Auschwitz (Oświęcim) w 1941 roku oraz Haliny z domu Zawadzka, ciotki Tadeusza Zawadzkiego "Zośki", która przypadkowo zginęła w czasie Akcji "Pod Arsenałem".
Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
W konspiracji od 1941 roku była magazynierką wytwórni materiałów wybuchowych Związku Odwetu ZWZ, a następnie Kedywu AK przy ul. Asfaltowej 15. Z narażeniem życia ugasiła przypadkowy pożar magazynu, za co w 1942 roku odznaczona została Krzyżem Walecznych.
W Powstaniu Warszawskim na stanowisku magazynierki magazynu broni Zgrupowania AK ,,Leśnik" przy ul. Twardej 40.
Przypadkowo postrzelona przez żołnierza AK wskutek tragicznej pomyłki, zmarła w szpitalu przy ul. Śliskiej.
Źródła i szczegóły
Żródło 1
Żródło 2

Stanisław Władysław Miedza-Tomaszewski, właściwie Stanisław Władysław Tomaszewski ps. Bartoszek, Malarz, Miedza, Wiśniewski (ur. 20 stycznia 1913 w Warszawie, zm. 15 grudnia 2000 tamże) – polski rysownik, plastyk, grafik, architekt wnętrz, żołnierz Armii Krajowej. Brat fotografa Jerzego Tomaszewskiego.
W 1937 ukończył studia w Akademii Sztuk Pięknych.
Podczas okupacji hitlerowskiej był przydzielony do Komendy Głównej Armii Krajowej - Oddział VI BiP (Biuro Informacji i Propagandy), dokumentował zbrodnie Niemców na ziemiach polskich. Podobnie jak jego brat, oprócz fotografowania robił odbitki ze zdjęć przyniesionych przez Niemców do wywołania w zakładzie, w którym pracował. Dokumentacja ta wkrótce została przerzucona do Londynu i stanowiła dowód w procesach norymberskich.
We wrześniu 1941 Stanisław Miedza-Tomaszewski po aresztowaniu przez gestapo został osadzony w więzieniu na Pawiaku. Tam poddano go brutalnym torturom. Obawiając się, że nie wytrzyma dalszego śledztwa Miedza-Tomaszewski poprosił o przesłanie trucizny. Władze konspiracyjne jednak się na to nie zgodziły. Zapadła za to decyzja o jego odbiciu. Pewnego dnia został wezwany do więziennego ambulatorium dentystycznego, gdzie został celowo zarażony tyfusem przez więźniów z konspiracyjnej komórki. Pozwoliło to na przeniesienie go do szpitala zakaźnego, gdzie udał nagły atak wyrostka robaczkowego. W związku z tym został przetransportowany do szpitala na Woli, gdzie również działała komórka konspiracyjna. Prof. dr Józef Grzybowski i dr Leon Manteuffel-Szoege przeprowadzili pozorowaną operację, w trakcie której pacjent został zamieniony na przygotowane zwłoki niedawno zmarłego mężczyzny. Lekarze oznajmili dyżurnemu agentowi gestapo, że pomimo udanego zabiegu operowany zmarł. W mieście ukazały się klepsydry Stanisława Miedzy-Tomaszewskiego i odbył się jego pogrzeb – on sam ukrywał się przez resztę okupacji. Ta niezwykła ucieczka stanowiła podstawę scenariusza filmu Umarłem, aby żyć.
Przed i po aresztowaniu aż do 1946 roku Miedza był jednym z projektantów Grobów Pańskich w kościele św. Anny w Warszawie. Groby Pańskie i żłóbki bożonarodzeniowe w tym kościele, nawiązujące do aktualnej sytuacji kraju, projektował także podczas stanu wojennego i do końca lat 80.
Brał także udział w Akcji N.
W czasie powstania warszawskiego tworzył plakaty i znaczki dla podziemia (m.in. Poczty Polowej AK). Był autorem winiety konspiracyjnego Biuletynu Informacyjnego oraz okładek i rysunków do broszur i książek drukowanych przez Tajne Wojskowe Zakłady Wydawnicze. Projektował dywersyjne banknoty (najbardziej znana pięciomarkówka, podrzucana żołnierzom niemieckim jadącym na front wschodni, na pozór nieróżniąca się od oryginału, nosiła napis: 5 marek odszkodowania otrzyma twoja rodzina, gdy zginiesz na froncie wschodnim i podpis Hitlerowska rzeźnia).
1942 r
W powstaniu brali jego udział bracia: Jerzy Tomaszewski ps. "Jur" i Andrzej Tomaszewski ps. "Andrzej"
Stanisław Miedza-Tomaszewski po wojnie wykładał na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Opracował album Plakaty powstańczej Warszawy, wydany w Warszawie w 1989, opublikował też książkę Benefis konspiratora.
Stanisław Miedza-Tomaszewski był ojcem chrzestnym prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego oraz mężem Ireny, siostry Jadwigi Kaczyńskiej.
Odznaczenia

• Srebrny Krzyż Zasługi
• Krzyż Walecznych

Artyści o sobie - Stanisław Tomaszewski "Miedza"

Źródła i szczegóły
Żródło 1
Żródło 2

Wanda Zalewska, (ur. 3 kwietnia 1926), córka Stanisława i Heleny z domu Fontana.
W 1939 r. ukończyła Szkołę Powszechną nr 64 przy ul. Felińskiego. W latach okupacji była uczennicą tajnych kompletów Żeńskiego Gimnazjum i Liceum im. Aleksandry Piłsudskiej na Żoliborzu. Do wybuchu Powstania ukończyła I klasę licealną.
W konspiracji od wiosny 1944 r., przeszła szkolenie sanitarne.
Podczas Powstania Warszawskiego: II Obwód "Żywiciel" (Żoliborz) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - sanitariat - Punkt Opatrunkowy nr 108 ul. Tylżycka 2, następnie Punkt Opatrunkowy nr 116 ul. Suzina 3, potem w Punkcie Opatrunkowym na ul. Krasińskiego 21 (?), a tuż przed kapitulacją Żoliborza (30.09.1944) - w szpitalu przy ul. Krechowieckiej.
Po Powstaniu wywieziona wraz z częścią szpitala z ul. Krechowieckiej; przez obóz przejściowy w Pruszkowie (Dulag 121), trafiła do Częstochowy.
Wiosną 1945 r. powróciła do Warszawy. W lipcu tego roku zdała egzamin dojrzałości w Liceum im. księcia Józefa Poniatowskiego na Żoliborzu. Nie ujawniła swojej działalności w Armii Krajowej oraz udziału w Powstaniu Warszawskim.
W latach 1946-1949 (do absolutorium) studiowała na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Od zakończenia studiów członek Związku Polskich Artystów Plastyków. Od jesieni 1949 r. do końca 1952 r. pracowała jako projektant druków na tkaninach w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego w Warszawie. W 1951 r. poślubiła Stanisława Zduna, który w latach okupacji pod ps. "Grom" był łącznikiem w Lubelskim Okręgu AK.
W 1952 r. otrzymała dyplom ukończenia Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1953-1960 pracowała nieetatowo jako plastyk. Od 1960 r. do 1979 r. była nauczycielką rysunku zawodowego i historii ubiorów w Zespole Szkół Odzieżowych w Warszawie. W 1980 weszła do Sekcji Oświaty i Wychowania Regionu Mazowsze NSZZ "Solidarność". W październiku 2000 r. awansowana do stopnia podporucznika.
Odznaczenia:
Warszawski Krzyż Powstańczy (4.07.1996), Krzyż Armii Krajowej (15.07.1996), Medal "Digno Laude" (16.03.2011), Medal "Pro Memoria" (26.10.2011), Złoty Medal "Za zasługi dla obronności Kraju" (23.01.2012).
Zdjęcie z serii portretów Powstańców Warszawskich w ramach projektu "1944/70/2014" realizowanego przez grupę WWPHOTO dla uczczenia 70 rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. Muzeum Powstania Warszawskiego, 22.07-04.08 2013.

Sanitariuszka AK Wanda Zalewska-Zdun opowiada o udziale w Powstaniu 29.07.2015
Źródła i szczegóły
Żródło 1
Żródło 2