1. Dowódca – mjr art. Stanisław Szulc „Kania”.
2. Adiutant – ppor. rez. Kazimierz Ciszewski „Stanisław”.

Początek tworzenia wyspecjalizowanych sił dywersyjno-bojowych rejonu przypada na 1943 rok. W tym czasie stanowisko dowódcy Oddziału Specjalnego rejonu zajmował ppor. rez. NN „Leszek”. Kierował kilkoma akcjami dywersyjnymi, zginął w walce 6 lipca 1943 roku.
Dalszy rozwój pionu walki bieżącej rejonu wiąże się z osobą kolejnego dowódcy Oddziału Specjalnego ppor. rez. Zygmunta Migdalskiego „ZZ”. Z dywersją związany był jeszcze przed 1944 rokiem. Wykorzystywał często swoich żołnierzy w różnych akcjach bojowych. Po objęciu stanowiska dowódcy rejonu przez jego dotychczasowego bezpośredniego przełożonego – Stanisława Szulca „Kanię” „ZZ” został wyznaczony na stanowisko „Egzekutora Wsi”, czyli dowódcy dywersji bojowej rejonu. Tak powstał 4-osobowy zalążek Oddziału Specjalnego rejonu, składający się z ludzi „spalonych” na swoim terenie i ukrywających się w okolicznych lasach. W tym czasie zdekonspirowany został także sam „ZZ”. Oprócz niego byli tam pchor. Marian Wesołowski „Marian”, pełniący funkcję zastępcy dowódcy, oraz Jan Pijanowski „Wicher” i Stanisław Wilczek „Burza”. Wkrótce grupa ta rozrosła się do stanu 7 osób. Migdalski nie starał się tworzyć wydzielonego oddziału. Do większych akcji używał ludzi z dwóch plutonów, które miał do swojej dyspozycji: pluton saperów i pluton 775.
Migdalskiemu podlegały ponadto sekcje i drużyny dywersyjno-bojowe tworzone przy niektórych kompaniach.
Wymienieni żołnierze brali udział zarówno w akcjach zorganizowanych przez ppor. Migdalskiego, jak też wspólnie z oddziałem dyspozycyjnym „Skrytego”. Podobne przypadki były częste, co wynikało ze ścisłych związków koleżeńskich między żołnierzami oddziałów, np. zastępca „ZZ” wywodził się z oddziału „Skrytego”, poza tym ten sam teren działania zmusił obu dowódców do większej współpracy, a nawet współdziałania w niektórych akcjach.
Żołnierze Oddziału Specjalnego „Fromczyn” wykonali wiele akcji dywersyjno-bojowych: osłaniali pracę radiostacji, brali udział w odbiorze zrzutów, wykonywaniu wyroków sądów podziemnych, likwidacji groźnych band terroryzujących okoliczną ludność, przeprowadzali niszczenie akt w urzędach gminnych, brali udział w licznych potyczkach z siłami okupanta.

Od maja 1944 roku trwały przygotowania do działań powstańczych. W plutonach i kompaniach przeprowadzano ćwiczenia bojowe, uzupełniano i opatrywano broń i sprzęt wojskowy, przygotowano do nowych zadań system łączności, wzmacniano obserwację ruchu wojsk niemieckich, prowadzono zwiększony, ale nader ostrożny, nabór żołnierzy.
Utworzono i przygotowano do walki 28 plutonów liniowych.

• I batalion – kpt. Stanisław Szulc „Kania”;
  • 1. kompania – por. Stanisław Rusek „Kocisko”;
  • 2. kompania – ppor. NN „Rekin”;
  • 3. kompania – st. sierż. Jan Jasiński „Kardan”;
• II batalion – kpt. NN „Lubicz”;
  • 4. kompania – ppor. Marian Mazowiecki „Ludomir”;
  • 5. kompania – plut. pchor. Stanisław Fałęcki „Stalowy”;
  • 6. kompania – ppor. Julian Sobański „Jacek”;
  • 7. kompania – ppor. Bolesław Paprocki „Janka”;
  • 8. kompania – ppor. rez. Tadeusz Kubski „Karpa”;
• oddziały podległe komendantowi rejonu.

Rozlokowanie oddziałów: /

• Otwock – kompania 1. i 2.,
• Karczew – kompania 3.,
• Celestynów – kompania 4.,
• Falenica – kompania 5.,
• Międzylesie – kompania 6.,
• Wiązowna – kompania 7.,
• Wawer-Anin – kompania 8.

Łączna liczba żołnierzy – 1534 (stan na 30 czerwca 1944 roku). Służby pomocnicze liczyły ok. 600 osób, w tym ok. 250 członkiń Wojskowej Służby Kobiet.