Polskie Państwo to tajne struktury państwa polskiego, funkcjonujące w czasie II wojny światowej - obejmująca swym działaniem wszystkie ziemie polskie i posiadająca z czasem wszystkie struktury władz Polski przedwojennej. Wobec całkowitego zawłaszczenia przez okupantów legalnej prasy polskiej i obrócenia jej przeciwko narodowi polskiemu, stało się konieczne uruchomienie wydawnictw konspiracyjnych – w sumie było wydawanych około (słownie) pięćdziesięciu pism prasy konspiracyjnej.
Organem dowodzenia AK była Komenda , która składała się z siedmiu oddziałów: Organizacyjnego, Informacyjno-Wywiadowczego, Operacyjno-Szkoleniowego, Kwatermistrzostwa, Łączności, Biura Informacji i Propagandy oraz Biura Finansowego. Na początku 1944 Komendzie Głównej AK podlegały 4 obszary (białostocki, lwowski, zachodni i warszawski) i 8 okręgów (Warszawa-Miasto, Kielce, Łódź, Kraków, Śląsk, Lublin, Wilno i Wołyń). Działalnością wywiadu i kontrwywiadu AK kierował Oddział (słownie) Komendy Głównej SZP-ZWZ-AK, Pion Wywiadu dysponował siatkami agentów, Pion był odpowiedzialny za zapewnienie bezpieczeństwa funkcjonującej w podziemiu własnej organizacji wojskowej.
Spośród wszystkich okupowanych krajów w okresie II wojny światowej, w których zorganizowany ruch oporu walczył z okupantem, tylko w okupowanej Polsce prowadzono szkolenie oficerów w tajnych Szkołach . Wśród ok. 380 tys. zaprzysiężonych żołnierzy AK w lecie 1944 było ok. 10,8 tys. oficerów. Kobiety stanowiły około % (słownie) stanów osobowych AK, Prezydent RP dekretem z 27 października 1943 uznał, iż „żołnierze kobiety mają te same obowiązki i prawa, co żołnierze mężczyźni”. Broń Armii Krajowej pochodziła z (słownie) źródeł, m.in. z konspiracyjnej produkcji oraz ze zrzutów spadochronowych. Najwięcej osób walczących po stronie polskiej było narodowości , mogło ich być nawet 2 tys. – żołnierzy rozdrobnionych w oddziałach AK, AL, PAL; drugi naród w kolejności pod względem ilości walczących w Powstaniu Warszawskim to .
Na czele służby zdrowia AK stało Szefostwo Służby , które podlegało Kwatermistrzowi Komendy Głównej. W Armii Krajowej istniała też Wojskowa Służba , jej głównym pionem był pion sanitarny. W połowie 1941 Komendant Główny AK, gen. Stefan Rowecki „Grot”, w porozumieniu z biskupem polowym gen. Józefem Gawliną, powołał na Naczelnego Kapelana AK ks. płk. Tadeusza Joachimowskiego, któremu podlegała cała Służba AK.
Szare to kryptonim konspiracyjny Organizacji Harcerzy ZHP, Organizacja współpracowała z Delegaturą Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Kraj oraz Komendą Główną AK.
Bataliony (BCh) to konspiracyjna organizacja zbrojna polskiego ruchu ludowego licząca około (liczba) tys. ludzi, działająca w czasie II wojny światowej na terenie Generalnego Gubernatorstwa i w Wielkopolsce, po AK była to największa formacja zbrojna podczas okupacji. Siły Zbrojne (NSZ) to konspiracyjna organizacja wojskowa obozu narodowego działająca podczas II wojny światowej i w okresie powojennym, była to trzecia największa formacja polityczno-wojskowa.
Pod koniec czerwca 1940 Sztab Naczelnego Wodza powołał Oddział (słownie) mający za zadanie przeszkolenie i przerzut żołnierzy do okupowanej Polski., w lipcu tego roku Oddział wszedł do struktur właśnie powstałej brytyjskiej organizacji dywersyjnej . W latach 1941-44 przerzucono do kraju do kraju samolotami z , a później z Włoch (liczba) spadochroniarzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie – żołnierzy AK (wśród nich tylko jedna kobieta) – ich późniejsza nazwa to „”.
Z planowanym powstaniem powszechnym wiązał się Plan Sił Zbrojnych (OSZ) polegający na odtwarzaniu struktur Wojska Polskiego sprzed 1939 - w pierwszej kolejności w Obszarach i Okręgach AK na terenie bazy powstańczej planowano odtworzyć (słownie) dywizji piechoty, (słownie) brygady kawalerii oraz 1 brygadę pancerno-motorową. Dowództwo AK przewidywało, że po wybuchu powszechnego powstania oddziałom AK uda się zdobyć niemiecki sprzęt i użyć go w walce - stąd w konspiracji prowadzono szkolenie kierowców i mechaników oraz opracowano dokładne instrukcje obsługi pojazdów, sformowano też zalążki przyszłych oddziałów pancernych.
Akcja „” to operacja wojskowa przeprowadzona przez oddziały AK przeciwko wojskom niemieckim w końcowej fazie okupacji niemieckiej, bezpośrednio przed wkroczeniem Armii Czerwonej, prowadzona w granicach II Rzeczypospolitej. AK realizowała szeroko zakrojoną akcję -dywersyjną obejmującą wszelkie działania skierowane przeciwko okupantom, które nie były bezpośrednio związane z przygotowaniami do powstania. AK uczestniczyła w polskiej na Wołyniu, która miała na celu zapewnić obronę przed masowymi mordami Polaków przez ukraińskich nacjonalistów (ataki wyprzedzające, szkolenia, przychodzenie z odsieczą).