AKTUALNOŚCI

12 kwietnia 2012 roku zmarł we Wrocławiu Jerzy Woźniak.

Ur. 8 listopada 1923 w Krakowie, żołnierz i lekarz, więzień polityczny PRL, zastępca kierownika, a w latach 2001–2002 kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.

W czasie II wojny światowej walczył w Armii Krajowej (jako żołnierz placówki ZWZ AK w Błażowej), był kolporterem prasy podziemnej. Uczestniki akcji "Burza" (w miejscowościach Hyżne i Błażowa). W czasie okupacji ukończył szkołę podchorążych i podoficerską (1943–1944).

Po wejściu oddziałów sowieckich na teren Podkarpacia ukrywał się, walczył w oddziale samoobrony Armii Krajowej, następnie w organizacji NIE i Delegaturze Sił Zbrojnych Rzeszów-Południe.

W 1945 znalazł się w Europie Zachodniej, gdzie walczył w 2. Korpusie Polskim we Włoszech, był także członkiem Delegatury Zagranicznej Zrzeszenia "Wolność i Niezawisłość" pod kierownictwem płk. Józefa Maciołka (1946–1947) oraz emisariuszem delegatury WiN w Londynie na teren RP.

W latach 1945–1946 kształcił się w dziedzinie medycyny na Uniwersytecie w Innsbrucku, następnie w Edynburgu. W 1947 został przerzucony do kraju, a następnie aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego, skazany na karę śmierci, którą zamieniono na dożywotnie więzienie. W 1956 wyszedł na wolność, podejmując przerwane studia medyczne. Pracował we Wrocławiu jako pulmonolog.

W 1989 był członkiem założycielem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, twórcą jego struktur na terenie Wrocławia, następnie zaś wiceprzewodniczącym regionu dolnośląskiego AWS. Od 1997 do 2001 sprawował funkcję zastępcy kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w rządzie Jerzego Buzka, zaś od października 2001 do lutego 2002 był jego kierownikiem.

Zasiadał w Radzie do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, wcześniej był jej przewodniczącym. Był członkiem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, a także Stowarzyszenia Społeczno-Kombatanckiego Zrzeszenia "Wolność i Niezawisłość" we Wrocławiu. Przewodniczył Dolnośląskiemu Związkowi Żołnierzy Armii Krajowej.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (na emigracji w 1948), Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2003). Był honorowym prezesem Rady Naczelnej ŚZŻAK.

Jerzy Woźniak jest bohaterem filmu "Zołnierze Wyklęci. Jerzy Woźniak" zrealizowanego we współpracy z IPN przez WideoHistoria.pl - niezależną grupę filmową skupiającą ludzi wokół tematyki historii Polski.
Reportaż z pokazu filmu 1 marca 2012 r.
Część 1 - Przeklęty Czas
Część 2 - Palec Boży
Część 3 - Przywrócić Prawdę

Na posiedzeniach Prezydium Zarządu Głównego SZZAK w dniach 23 marca i 4 kwietnia 2012 roku dokonano wyboru 3 zastępców Prezesa, Sekretarza i Skarbnika. Wyboru dokonano w głosowaniu jawnym, jednogłośnie.

Zbiorcze zestawienie składu władz naczelnych ŚZŻAK

Prezes ZG - STANISŁAW OLEKSIAK

Wiceprezes - TADEUSZ FILIPKOWSKI

Wiceprezes - PIOTR KUREK*

Wiceprezes - JERZY ŻELAŚKIEWICZ

Sekretarz - ŁUCJAN SOKOŁOWSKI*

Skarbnik - EDWARD KWIATKOWSKI

Członkowie Prezydium:

- MAREK CIECIURA*

- WŁADYSŁAW DOBROWOLSKI

- LEON ETWERT

- RYSZARD FILIPOWICZ

- ANNA LEWAK*

- ZYGMUNT OWCZARSKI

- MIECZYSŁAW SZOSTEK*

Zastępcy członków Prezydium (w kolejności uzyskanych głosów): Józef Małek, Zenon Nowak, Hanna Stadnik, Zbigniew Pęczalski, Zygmunt Mogiła-Lisowski.

Prezesem Rady Naczelnej został Janusz Nowacki (zgodnie z postanowieniami nowo uchwalonego Statutu, RN zakończy swoją działalność w momencie rejestracji w KRS). Pozostałe władze Związku ukonstytuują się w początku kwietnia br. Uwaga: gwiazdką(*) oznaczono wybranych członków władz nieposiadających uprawnień kombatanckich.   

(tk/zn)

Każdego roku, w rocznicę bitwy odwiedza Lenino delegacja polskich kombatantów. W jej składzie znajdujemy przede wszystkim byłych zołnierzy I Dywizji Wojska Polskiego im Tadeusza Kościuszki, ich rodziny i bliskich oraz tych którym przyszło „wyzwalad” polskie ziemie od wschodu. Mówiąc inaczej głównie mieszkańców kresów RP, z nastaniem władzy radzieckiej wywiezionych do łagrów, tych którzy po prostu nie zdążyli do armii Andersa. W roku 1943 odnaleźli swoją szansę. Wprawdzie głównie pod komendą sowieckich oficerów, ale mogli założyd polski mundur i wyruszyć w stronę Ojczyzny. Po drodze było Lenino. Taką właśnie nazwę otrzymała w latach trzydziestych stara wieś Aleksandrowo. I o tę i sąsiadujące wsie toczyła się w dniach 12 i 13 października 1943 roku jedna z najtragiczniejszych polskich bitew.

Nie miała żadnego znaczenia strategicznego, ani nawet taktycznego. Nie zmieniała losów wojny jak ta pod Monte Cassino, nie przynosiła wyzwolenia spod okupacji jak ta w Bolonii. Polskim żołnierzom nie przyszli ze spodziewaną pomocą ich sowieccy sąsiedzi. Czołgi grzęzły w błocie, brakowało amunicji . Niedostatecznie wyszkolonych ludzi rozkaz Stalina rzucił do walki ze względów politycznych. Wódz chciał się przekonad, czy Polacy będą walczyć. Potrzebny był mu symbol wspólnych zmagań z „germańskiemi zachwatczcikami”. Nie liczyły się straty. I Lenino wbrew prawdzie stało się na dziesiątki lat symbolem nie dramatu - a zwycięstwa.

Każdego roku Polacy składają wieńce na polu bitwy. Zginęło ich tu ponad 500. Jest pomnik, mauzoleum – ale nie ma cmentarza. Jeden niewielki krzyż i tablica z nieporadną polszczyzną, że tu oto pochowano na nowo nieznanych polskich żołnierzy. Chociaż znamy ich nazwiska i czcimy jak bohaterów. W tegorocznej ponad 120 osobowej polskiej delegacji jest trzech uczestników tych zmagań. Przed rokiem było ich sześciu. Pokolenie odchodzi. Są przybyli z Polski harcerze, są szpalery młodzieży z pobliskich szkół, a wśród nich powiewająca narodowymi chorągiewkami mlodzież z mohylewskiej, polskiej szkoły nr 2. Katolicki ksiądz Sapieha z mohylewskiej parafii odprawia pod pomnikiem z sierpem i młotem mszę świetą w naszym języku. Są miejscowe władze i naprawdę liczne rzesze mieszkańców. Dla nich ten dzień jest naprawdę świętem pamięci i braterstwa. Wcześniej, jeszcze na dworcu wysiadających z pociągu Polaków wita orkiestra dęta . Gdy nadchodzi prawie zapomniana w kraju fraza: „Wczoraj łach, mundur dziś, ściśnij pas – pora iść” wielu z przybyłych ma łzy w oczach. Ceremonię powitania uświetniają dziewczęta w ludowych strojach, z tacami z chlebem i pięknym białoruskim pozdrowieniem. Ale później, aż do końca panuje już wyłącznie język rosyjski.

Uroczystość pod mauzoleum bitwy. Cztery flagi: Związku Sowieckiego z sierpem i młotem.. Polska, Rosyjska i Białoruska. Orkiestra gra cztery hymny. Zarówno ten historyczny –ZSSR jak i współczesny rosyjski brzmią tak samo. Salwa honorowa. Przemówienia. Jest jeszcze koncert w miejscowym domu kultury. Przede wszystkim wspomnieniowy. Młodzi ludzie w mundurach sowieckiej armii przypominają wojenne melodie.Jest Katiusza, przyfrontowy las, na pozycji diewuszka. Sąsiedzi nucą półgłosem. – Pamiętacie? - Panie , toż to nasza młodość się przypomina!

I tutaj rozmijają się nasze odczucia. Dla nas akowców te - choć urokliwe i melodyjne pieśni kojarzą się z okupantem, dla żołnierzy I Armii – którzy wszak także doświadczyli niegodziwości systemu – pozostają przede wszystkim symbolem żołnierskiego braterstwa.

W czasie zaledwie jednodniowego pobytu na Białorusi doświadczyliśmy wielu dowodów sympatii. Zobaczyliśmy kraj uporządkowany, czyste ulice i domy, skromnie ubranych, ale jakże nam życzliwych ludzi. I narastające różnice obyczajowe, mentalne.

Zatrzymany czas.

Pamięć Lenino nie dzieli, a łączy z najbliższym sąsiadem. Tak bliskim, a tak dalekim zarazem.

Tadeusz Filipkowski 16.X. 2011

Gratulacje dla Prezesa ZG od Biskupa Polowego Wojska Polskiego

Gratulacje dla Prezesa ZG od Kierownika Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych

Gratulacje dla Prezesa ZG od Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej

Gratulacje dla Prezesa ZG od Szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego

Gratulacje dla Prezesa ZG od Szefa Kancelarii Prezydenta RP

Prezydium ZG na posiedzeniu w dniu 31 stycznia 2012 jednogłośnie podjęło uchwałę nr 61 apelującą do wszystkich członków Związku o wstrzymanie się od dalszej eskalacji na zewnątrz informacji o stanie wewnętrznym Związku – do czasu XI Zjazdu sprawozdawczo-wyborczego.

Uczestnicy lutowego plenum w dyskusji  poparli treść uchwały, stwierdzając iż najostrzejsze nawet dyskusje na temat przyszłości i form pracy Związku winny odbywać się na forum wewnętrznym  a nie być wyprowadzane na zewnątrz. Nie służy to bowiem spoistości organizacji,  a w efekcie i  etosowi  pamięci  Armii Krajowej.